Position
Part #2
รถสปอร์ตคันใหญ่สีดำ ขับมาจอดที่ประตูคฤหาสน์ชิกันชิน่า คนขับรถรีบวิ่งออกมาเปิดประตูด้านหลัง...ชายร่างเล็กก้าวขาออกมาจากรถสปอร์ตพร้อมกับบอดี้การ์ดหนุ่มร่างใหญ่ ดวงตาสีนิลเรียวคมเลื่อนมามองบุคคลที่อยู่หน้าประตูคฤหาสน์....
พ่อบ้านหนุ่ม เอเลนยืนต้อนรับนายน้อยวัย 17 ปี อยู่หน้าประตู.... สีหน้ายิ้มแย้มของชายหนุ่มตรงหน้าดูมีความสุขเหมือนดั่งเคย ดวงเนตรสีเขียวมรกตกลมโตสดใส ....ช่างน่าหลงไหล ทันทีที่รถสปอร์ตถูกขับออกไปเก็บในที่จอดหลังคฤหาสน์ ชายหนุ่มผมสีน้ำตาล ก็เดินมารับเด็กชายวัยเยาว์ที่อยู่ตรงหน้า
“นายน้อย.. เหนื่อยไหมครับ...ได้ออกไปเดินเล่นข้างนอกคงจะอารมณ์ดีสินะครับ...” ชายหนุ่มยิ้มร่าดีอกดีใจ ที่วันนี้นายน้อยทูนหัวที่ตนรับใช้มานานดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษ ถึงจะเห็นได้ไม่ค่อยบ่อยนักก็ตาม.. “ อืม..ก็งั้นๆแหละ” เด็กหนุ่มหน้านิ่งตอบด้วยเสียงทุ้มต่ำ พร้อมถอดเสื้อที่คลุมไหล่กว้างของออก เอเลนตาโตขึ้นเล็กน้อย
.
.
.
..แสดงว่าเยี่ยมไปเลยสินะครับ.....
“แล้ว.... วันนี้นายน้อยอยากทานอะไรเป็นพิเศษไหมครับ..” ชายหนุ่มถามอีกครั้งพร้อมรับเสื้อจากอีกฝ่าย...ถึงเขาจะเป็นผู้ชาย..แต่ฝีมือทำอาหารก็เก่งกาจไม่แพ้ผู้หญิง เพราะได้เรียนรู้จากมิคาสะเพื่อนสาวคนสนิท “อะไรก็ได้ นายทำอะไรฉันก็กินทุกอย่างแหละน่า..” “ครับ... งั้นนายน้อยไปพักผ่อนบนห้องก่อนเถอะครับ เดี๋ยวผมจะชงชาร้อนๆไปให้ที่ห้องละกันนะครับ..” เมื่อพูดจบ..เด็กหนุ่มร่างเล็กก็เดินตรงขึ้นบันไดไปที่ห้องที่อยู่ชั้น 3 ...ชายหนุ่มที่อยู่ด้านล่างมองแผ่นหลังของชายหนุ่มที่กำลังเดินขึ้นบันไดไป แต่กลับสังเกตุว่าเด็กหนุ่มผู้เป็นเจ้านายหยุดที่ตรงทางเลี้ยวของบันได แล้วส่งสายตามาที่ชายหนุ่ม ก่อนที่จะเบือนสายตาแล้วเดินต่อไป.... ดวงตาสีเทาเรียวคมของเด็กหนุ่มวัยเยาว์..
“ อ..เอ๋! ทำไม....หน้าเราร้อนจัง....อะไรกันความรู้สึกนี่...”
ชายหนุ่มยืนค้าอยู่ครู่หนึ่ง....แล้วรู้สึกร้อนรุ่มขึ้นที่แก้มทั้งสองข้าง ชายหนุ่มยกมือเรียวทาบแก้มทั้งสองข้างเบาๆ..นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่รู้สึกแบบนี้.... ทำไมกันนะทุกครั้งที่สบตา...ทุกครั้งที่ได้ใกล้ชิด.. ชายหนุ่มผมสีน้ำตาล ถึงมีอายุล่วงมาถึง 25 ปี ผ่านประสบการณ์ชีวิตมาไม่น้อย แต่เรื่องแบบนี้กลับไร้เดียวสาเหมือนเด็กๆ
“แหม!... นายนี่นะเอาอกเอาใจซะขนาดนี้ ..”ชายหนุ่มผมทองพูดเว้นวรรคครู่นึ่งก่อนเอ่ยคำพูดที่ทำให้พ่อบ้านหนุ่มแก้มแดง “ ชอบสินะ... นายน้อยน่ะ” พลันน!!เป็นอย่างที่คาดไว้พ่อบ้านหนุ่มหน้าแดงขึ้นมาอีกอย่างเห็นได้ชัด “ป...เปล่าซักหน่อย!!!!..ฉ...ฉันไม่ได้คิดแบบนั้นกับนายน้อยนะ!!!!” พ่อบ้านหนุ่มพูดปฏิเสธเสียงแข็ง...ทำเอาบอดี้การ์ดหนุ่มตรงหน้าแทบกลั้นหัวเราะไม่ทัน กับอาการแก้ตัวที่แสนจะโอเวอร์ของชายหนุ่มหน้าหวานยศพ่อบ้าน...
“ จะเป็นไปได้ไหมน้า...ที่เอเลนจะหลงรัก...นายน้อย..”
.
.
.
.
.
ตึกๆ ๆ ๆ...
เสียงฝีเท้าของคนสองคนดังใกล้เข้ามาทางประตูด้านหลังคฤหาสน์ “เฮ้อ..อู้งานนี่มันดีจริงเล้ยย..” ชายหนุ่มผมเกรียนในชุดพ่อบ้านเอ่ยขึ้น โดยมือทั้งสองข้างประสานกันไว้หลังท้ายทอย.. “ป่านนี้ไอ้เจ้าบ้าเอเลน.. คงทำงานแทนพวกเราเสร็จหมดแล้ว..” สายตาสีเหลืองแหละยิ้มกวนๆ ช่างแสนสบายที่ได้เอาเปรียบคนอื่น... “หึ! เจ้าบ้านั่นก็ทำเป็นซื่อสัตย์.. ทำงานงกๆหวังประจบประแจงท่านชายกับนายน้อยน่ะสิ จริงไหม..โคนี่” ชายผมสีอ่อนตัดรองทรงสูงพูดเสริม รอยยิ้มเข้าเล่ห์ปรากฏบนใบหน้าคมเข้ม...ทั้งสองเกลอรวมหัวกันนินทาเพื่อนร่วมงานที่ตั้งใจทำงานอยู่ในคฤหาสน์ตรงหน้า
“เจ้านั่นยังทำเป็นเจ้าระเบียบอีกด้วยนะ... แค่ทำงานผิดพลาดนิดๆหน่อยๆก็เอานายน้อยรีไวล์มาอ้าง ว่าน่ายน้อยรีไวล์ไม่ชอบยังงั้น ไม่ชอบยังงี้บ้างแหละ.. ชิ!! โดยเฉพาะฉันกับแจน... ฉันว่าหมอนั่นอยากจะหาเรื่องมากกว่า..” พ่อบ้านหัวเกรียนบ่นอุบอิบระหว่างทาง... ทันใดนั้น ชายหนุ่มผมสีอ่อนก็สะดุดตาเข้ากับ
.
.
ดอกทิวลิปสีขาว...
ดอกไม้งามสีขาวบริสุทธิ์ที่หุบเป็นดอกตูมๆ สวยงามสะดุดตาเรียวคมของแจนเข้า... ไม่รอช้า ชายหนุ่มเดินเข้าไปมวลตอกทิวลิปในสวนที่อยู่ข้างๆทางเดิน... “เฮ้!! แจน...จะไปไหนน่ะ” โคนี่ร้องเรียกเพื่อนเกลอของตนที่กำลังเดินไปที่สวนดอกไม้เล็กๆ
“ดอกทิวลิป... หรือว่านายจะเก็บไปให้มิคาสะ” “อืม ใช่แล้วล่ะ มิคาสะน่ะ...เปรียบเสมือนดอกทิวลิปสีขาวนี่...บริสุทธิ์ผุดผ่อง สุขุมเยือกเย็น....”แจนพูดพลางเด็ดดอกทิวลิปสีขาวมา 1 ดอกเพื่อนำไปให้ มิคาสะผู้หญิงในดวงใจ..
เป็นหญิงคนเดียว....ในดวงใจ...มาตลอด...
เมื่อนึกถึงเรือนผมสีนิลและใบหน้าสวยชวนหลงใหลนั่น.....ทำเอาชายหนุ่มแก้มแดงระรื่น…
.
.
.
.
“แหม...นายนี่ชอบมิคาสะจริงๆเลยน้า...” โคนี่แซวเพื่อนหนุ่มที่กำลังเพ้อฝัน ทำเอาชายหนุ่มผมสีอ่อนสดุ้ง ความเพ้อฝันในหัวเมื่อครู่กระเจิดกระเจิงไปหมด “เจ้าบ้าโคนี่!! เงียบไปเลย!!” ชายหนุ่มแก้มแดงตะคอกใส่เพื่อนเกลอเพื่อกลบเกลื่อนความเขินอาย.....ทั้งสองเดินกลับคฤหาสน์ชิกันชิน่า พ่อบ้านหนุ่มผมสีอ่อนมองดอกไม้ในมือสลับกับอมยิ้มอยู่คนเดียว โคนี่เห็นอย่างงั้นก็หลุดขำออกมาหลายครั้ง....
จนกระทั่งมาถึงหน้าประตูหลังคฤหาสน์ ทั้งสองเปิดประตูเข้าไปอย่างเงียบๆ....ความหวังเสี่ยงโชค หวังว่าจะไม่มีใครมาเห็น...
.
.
.
.
.
“ไปไหนกันมา...”
น้ำเสียงนิ่งเรียบเอ่ยขึ้นที่ข้างๆประตู ทำให้ชายหนุ่มทั้งสองตกใจรีบหันไปมอง “ม... มิคาสะ!!!” ชายหนุ่มทั้งสองใจร่วงไปอยู่ที่ตาตุ่ม ก็จริงที่แจนตั้งใจจะมาเจอมิคาสะเพื่อเอาดอกไม้ไปให้....แต่ไม่คิดว่าจะมาเจอโดยฉับพลันแบบนี้...ใครจะไปตั้งตัวทัน
ดวงตาสีนิลเลื่อนลงมาที่ดอกไม้สีขาวสดงดงามในมือของชายหนุ่มตรงหน้า “ดอกทิวลิป...” มิคาสิเรียกชื่อดอกไม้เบาๆ ดวงตาสีนิลสะดุดเข้ากับดอกทิวลิปนั้น... “อ....เออ...ค...คือว่า ฉันเห็นว่า...ม....มันเหมาะกับเธ....” “เก็บมาประดับแจกันงั้นหรอ..สวยดีนี่..ขอบใจที่เก็บมา....” หญิงสาวผมสีนิลพูดตัดบท เธอฉวยเอาดอกไม้ในมือของชายหนุ่มไปอย่างหน้าตาเฉย ...ทันทีที่มือเรียวยื่นมาจับดอกไม้ เผยให้เห็นผ้าพันแผลที่พันไว้.... ชายหนุ่มสงสัยแต่ก็ไม่กล้าถามเพราะความประหม่าจึงทำให้คิดอะไรไม่ออก.... ดวงตาหวานสีนิลมองดอกไม้สีขาวบริสุทธิ์ในมือไม่วางตา... ชายหนุ่มผมสีอ่อนยืนนิ่งไปชั่วขณะ ....
ดอกไม้ที่ตนตั้งใจว่าจะนำมาให้หญิงสาวกลับถูกเขาใจผิด...คิดว่านำมาประดับแจกัน…
“ม...ไม่ใช่...คือว่า...ฉัน” “อย่าให้ฉันรู้อีกว่าพวกนายแอบอู้งาน รู้ตัวรึเปล่าว่าการที่พวกนายหนีไปอู้งานทำให้คนที่เหลืออยู่เหนื่อยมากขนาดไหน โดยเฉพาะเอเลน...ที่ต้องมาทำงานแทบพวกนายตั้งแต่เช้า ไม่ได้พักผ่อน... ถ้ามีครั้งหน้าอีกล่ะก็ฉันไปรายงานท่านชายเอลวิน..” หญิงสาวด่าเสียงเรียบแต่บาดลึกสุดขั้วหัวใจคนฟัง... ทำให้สองเกลอรู้สึกผิดไปตามๆกัน... เมื่อสิ้นคำพูดมิคาสะหันหลังเดินกลับไปที่ห้องโถงหน้าตาเฉยอย่างไม่ใยดี... ถึงเธอแม้ตอนนี้เธอจะน้อยใจเอเลนที่ผิดนัดกับเธอก็ตามแต่ก็ต้องพูดให้คนที่เห็นแก่ตัวรู้สำนึกเสียบ้าง..
ชายหนุ่มผมสีอ่อนมองแผ่นหลังบอบบางของหญิงสาวในดวงใจเดินห่างออกไปเรื่อยๆ...สายตาเลื่อนลอยปนกับความผิดหวังลึกๆ ....
ไอ้เอเลน...
พ่อบ้านหนุ่มผมสีอ่อนยืนตัวแข็ง....เขาไม่ได้รู้สึกว่าน้อยใจที่มิคาสะหญิงที่ตนรักเข้าข้างเอเลน แต่กลับคิดว่าเอเลนใช้ให้มิคาสะทำงานจนบาดเจ็บ.... แต่ที่จริงแล้วเขาเข้าใจผิด....มิคาสะทำตัวเองต่างหาก... ชายหนุ่มกำหมัดแน่น กัดฟันกรอด...โกรธแค้นเอเลนเพื่อนร่วมงาน....
สักวันมิคาสะ...ฉันจะเอาคืนให้เธอเอง...ไอ้คนที่หลอกใช้ผู้หญิงที่แสนดีอย่างเธอพรรคนั้น ...มันจะต้องได้รับบทเรียน..
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ก็อกๆๆ....
เสียงเคาะประตูดังขึ้นจากด้านนอก...ทำให้เด็กชายในห้องที่นอนเล่นอยู่เบือนสายตาคู่คมไปที่ประตู
“ใคร?”
“ผมเองครับ..เอเลน...”
เด็กหนุ่มในห้องได้ยินดังนั้นจึงดันตัวลุกขึ้นนั่งบนเตียงกว้าง...นึกขึ้นได้ว่าเอเลนบอกว่าจะชงชามาให้..
“เข้ามาสิ...” เสียงทุ้มเอ่ยอนุญาตให้คนที่รออยู่ข้างนอกเข้ามา.....ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งเดินเข้ามาในห้องที่สะอาดเอี่ยมพร้อมกับถาดเงินในมือซึ่งมีถ้วยชาเล็กๆ และเหยือกแก้วใสซึ่งมีชามะลิบรรจุอยู่ ชายหนุ่มลากโต๊ะตัวเล็กๆมาวางไว้ข้างๆเตียงที่เด็กหนุ่มนอนอยู่แล้ววางถาดน้ำชาอย่างเบามือ
“รอนานไหมครับนายน้อยรีไวล์...ผมชงชามะลิมาให้ครับ นายน้อยจะรู้สึกได้ผ่อนคลาย...” พ่อบ้านหนุ่มพูดพร้อมก้มหน้าก้มตารินน้ำชาใส่ถ้วยชา...จากนั้นก็ยื่นให้กับเด็กหนุ่มพร้อมเงยหน้าขึ้น...
.
.
.
.
พ่อบ้านหนุ่มยื่นค้าง ริมฝีปากบางเม้มแน่นเพราะความประหม่า ...สิ่งที่พบก็คือ...ดวงตาสีเทาเรียวคมจ้องมองเขาอยู่ ...ทันทีที่เงยหน้าขึ้น ก็ดวงตาทั้งสองคู่ก็สบกันพอดี....มือที่ยื่นถ้วยชายังคงค้างเอาไว้...
.
.
.
.
เหมือนดั่งมนต์สะกด...ให้ต้องหยุดนิ่ง ......เหมือนสมองไม่ยอมสั่งการ..
.
.
.
พ่อบ้านหนุ่มตั้งสติอีกครั้ง...เขากระพริบตาถี่ๆลดความประหม่า.... “ช... เชิญครับนายน้อย” เสียงหวานเอ่ยพร้อมยื่นมือเข้าไปใกล้เด็กหนุ่มตรงหน้า.... เด็กหนุ่มรับแก้วที่อยู่ในมือของอีกฝ่ายอย่างอ่อนโยน..
!!!!!!!
สัมผัสบางเบาของเด็กหนุ่ม...สัมผัสมือของอีกฝ่ายอย่างนุ่มนวล...พ่อบ้านหนุ่มอ้าปากค้าง ตาเบิกกว้างขึ้น... ปากเม้มแน่น พวงแก้มแดงอย่างเห็นได้ชัด หัวใจเต้นแรงตึกตักๆๆ ไม่เป็นจังหวะ.....เอเลนกรีดร้องในใจ อยากจะโอดครวญใจจะขาด.....แต่ก็ต้องเก็บอาการเอาไว้...พลางมองหน้าเด็กหนุ่มที่กำลังนั่งจ้องหน้าเขาอยู่....สีหน้านิ่งเรียบที่ไม่อาจคาดดำความคิดออก....เด็กหนุ่มค่อยๆดึงแก้วออกจากมือเรียวของพ่อบ้านหนุ่มอย่างช้าๆ.....แล้วเริ่มจิบชามะลิในถ้วยเล็กๆ...
น่ารักชะมัด....
ทั้งๆที่กะว่าจะแกล้งเอเลนเฉยๆ แต่กลับกลายมาเป็นว่าเขินซะเอง .....มือแกร่งยกแก้วจิบชาเรื่อยๆ...ใครมองก็คงนึกว่าชาคงอร่อยมาก.... แต่เปล่า.....
.
.
ก็แค่ยกถ้วยชามาปิดริมฝีปากที่กำลังฝืนอมยิ้มเท่านั้นเอง....
.
.
.
.
“อ..เอ่อ...พรุ้งนี้นายน้อยมีเรียนกับอาร์มินสินะครับ” เอเลนถามเพื่อเปลี่ยนสถนการณ์ที่อึมครึมพร้อมรอยยิ้มแห้งๆ ..ทั้งๆที่พูดอยู่กับนายน้อย.. แต่สายตามองไปทางไหนก็ไม่รู้... “ อืม ..พรุ้งนี้ยัยเพี้ยนก็จะมาด้วยเหมือนกัน” เด็กหนุ่มตอบด้วยเสียงทุ้มเรียบ “นายน้อย..หมายถึงคุณหนูฮันซี่น่ะหรอครับ” เอเลนถามอีกครั้ง “ หึ! ก็มีอยู่คนเดียวนี่...” เด็กชายอายุ 17 ปีที่ได้ขึ้นชื่อว่านายน้อย พ่นลมหายใจแรงๆพร้อมกอดอกแน่นแสดงถึงความเบื่อหน่าย... เพื่อสาวจอมเพี้ยนที่มาจากเมืองโรส ซึ่งอยู่ติดกับเมืองชิน่า...มักจะมาหาบ่อยๆพร้อมกับเรื่องเล่าพิลึกกึกกือไร้สาระมาเล่าให้ฟังทุกครั้ง... “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว... งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ” ยังไม่ทันจะได้กลับหลังหัน ชายหนุ่มถูกคว้าแขนด้วยมือแกร่งให้หันกลับมา เด็กหนุ่มตรงหน้าใช้มืออีกข้างจับคางของชายหนุ่มแล้วดึงเข้ามาอย่างรวดเร็ว...
.
.
.
“ อ... นายน้....ย”
.
.
.
ริมฝีปากหนาประกบลงที่แก้มซ้ายของชายหนุ่ม เด็กหนุ่มงับแก้มนุ่นนุ่มของชายหนุ่มเบาๆ....แล้วถอนออกอย่างช้าๆ
“น....นายน้อย!!! ท...ทำอะไรน่ะครับ!!!” เอเลนเขยิบตัวหนี้ ...ใบหน้าหวานแดงก่ำขึ้นกว่าครั้งไหนกับการกระทำกระทันหันของนายน้อยรีไวล์.... “ พอดีฉันเห็นเศษขนมปังติดอยู่ที่แก้มนาย...” นายน้อยตอบกลับมาได้อย่างหน้าตาเรียบเฉย...
ขนมปังอะไร.....ผมไปกินขนมปังตอนไหน!!!.....
“ถึงจะอย่างนั้นก็เถอะครับ!! นายน้อยก็บอกผมดีๆก็ไ......”
“ฉันขี้เกียจบอก... จบไหม!...”
นายน้อยรีไวล์พูดตัดบท คำพูดของนายน้อยทำให้พ่อบ้านหนุ่มถึงกับหงายเงิบ “จ...จบครับ”พ่อบ้านหนุ่มตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ไม่คิดว่านายน้อยของตนจะมามุขนี้ “เอาล่ะ..นายไปได้แล้วล่ะ มีอะไรก็ไปทำเถอะ..” นายน้อยกล่าวไล่พ่อบ้านหนุ่มหน้าตาเฉย...
อะไรของเขา..... อยู่ๆจะไล่ก็ไล่...
เอเลนพยักหน้าพร้อมกับหันหลังเดินกลับไปทั้งสีหน้าแดงก่ำ... ปึก! เสียงประตูปิดเบาๆ พ่อบ้านหนุ่มหน้าหวานถอนหายใจเฮือกใหญ่…โล่งใจที่ออกมาจากห้องได้ซักที...
“ งายยยยยย เอเลนคุงงงง!!!!! ”
“เย้ยย!!! คุณหนูฮันซี่ ”
เอเลนสดุ้นจนเกือบทำถาดน้ำชาในมือหล่น ตาสีมรกตกลมโตเบิกกว้างด้วยความตกใจที่หญิงสาวนามว่า “คุณหนูฮันซี่” ดันเล่นพิเรน...แอบนั่งหลบอยู่หลังประตูเงียบๆแล้วจู่ๆก็ตะโกนเรียกซะเสียงดังเป็นใครก็ตกใจเป็นธรรมดา
สตรีใส่แว่นสูงโปร่งยืนขึ้น.. ชุดแสนหรูหราสไตล์คุณหนุที่ประดับด้วยระบายผ้าหนาๆที่ขอบแขนเสื้อและกระโปรงและโบว์สีแดงอันใหญ่ที่คอ ปัดประโปรงสีเขียวยาวระดับเข่าที่เปื้อนฝุ่นเล็กน้อย..ก่อนจะหันมายิ้มหวานให้กับพ่อบ้านหนุ่มอย่างไร้เดียงสา
“ขอโทษทีนะ ที่ทำให้ตกใจน่ะ แหะๆๆ” สตรีผมมัดรวบหัวเราะแห้งๆพร้อมยกมือขึ้นมาเกาหัวแกรกๆ
“ไหนคุณหนูฮันซี่บอกว่าจะมาพรุ้งนี้ไม่ใช่หรอครับ แล้วทำไม..”
“ก็ฉันอยากมาหารีไวล์วันนี้นี่นา แล้วก็..จะมาค้างที่นี่สักคืนล่ะ..”
“ห๊ะ!! ค้างที่นี่หรอครับ คุณหนูฮันซี่เป็นผู้หญิงนะครับมานอนค้างบ้านผู้ชายแบบนี้มันจะไม่งามนะครับ..”
“แหม.. อะไรกันเอเลน เธอก็รู้ว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกซักหน่อย อีกอย่างฉันก็ขนของมาแล้วนะ อุส่าห์มาถึงที่ ใจคอเธอจะไล่ฉันกับทันทีเลยหรอออ..”
สตรีใส่แว่นลากเสียงยาวอ้อนวอนพ่อบ้านหนุ่ม แล้วทำน้ำตาคลอเหมือนจะร้องไห้ เธอชี้ให้ดูกระเป๋าสัมภาระที่เธอขนมา..มองด้วยตาเปล่าก็ประมาณ 10 ใบได้ พ่อบ้านหนุ่มชักจะเริ่มไม่แน่ใจซะแล้วว่าคุณหนูฮันซี่จะมาค้างมากกว่า 1 คืนรึเปล่า...ดูจากสัมภาระแล้ว ยังไงๆก็เหมือนย้ายบ้านมาชัดๆ.. ก็จริงอยู่ที่ว่าคุณหนฮันซี่เข้าออกที่นี่ และมานอนค้างออกจะบ่อย ท่าชายเอลวินก็ไม่ได้ว่าอะไร ก็คงจะไม่เป็นไรหรอกมั้ง...
“ ครับๆๆ... ก็ได้ครับ” ชายหนุ่มยิ้มจางๆ คำพูดของชายหนุ่ม ทำให้สตรีตรงหน้าดีใจจนแก้มปริกระโดโลดเต้นไปมา..
“ อ๊ะ! รีไวล์อยู่ข้างในสินั้นสินะ” หญิงสาวพูดพลางสายตามองไปที่ประตูที่พ่อบ้านหนุ่มเพิ่งออกมาเมื่อครู่...
“ใช่ครับ คุณฮันซี่จะเข้าไปหาสินะครับ”
“ แน่นอนอยู่แล้วจ้า” สตรีใส่แว่น ส่งยิ้มหวานๆให้เอเลนก่อนจะเปิดประตูแล้วเดินเข้าไปในห้องของคุณหนูรีไวล์
“เอเลน...”
เสียงของชายคนหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง ชายหนุ่มรู้ได้ทันที.. เสียงนี้ที่คุ้นหู
“แจน ... นายมีอะไร”
เอเลนขมวดคิ้วตอบแล้วหันหลังไปมองหน้าคู่กัดคู่ฟัด ที่วันนี้หายหน้าไปทั้งวัน...
“ฉันมีเรื่องอยากจะคุยกับนาย... ช่วยมากับฉันหน่อย... “
TBC
น่ารักอ่ะ >< และแจนจะทำอะร๊ายยย #ไม่ได้คิดลึกนะ สาบาน!!! 55
ตอบลบ