Position
Part #3
“ความรู้สึกแบบนี้...อะไรกัน...”
ความคิดของเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่บนเตียง... ความคิดที่สับสน.... หัวใจไม่เคยเต้นแรงเท่านี้มาก่อน
โดยเฉพาะกับพ่อบ้านหนุ่มหน้าหวานที่มีชื่อว่า เอเลน... ตอนนี้..เอเลนก็ได้วิ่งเข้าไปอยู่ในหัวใจของเด็กหนุ่มโดยไม่รู้ตัว ....
สีหน้าที่ไม่แสดงออก....ไม่ได้แปลว่าไม่มีความรู้สึก...... คนที่ได้ขึ้นชื่อว่า “นายน้อยรีไวล์” ....มีความคิด มีความรู้สึก.....แต่ไม่สามารถที่จะพูดออกไป ...... จนถึงตอนนี้.....เขารู้ตัว.....ว่าเขา หลงรักเอเลน.... หลงรักมานาน.....แต่พยายามหลอกตัวเองมาตลอด.....ว่าไม่ได้รัก....ไม่ได้รัก.....แต่ยิ่งนานวัน.....ยิ่งรักมาขึ้น.....จนไม่สามารถโกหกตัวเองได้อีกต่อไป..... เพราะว่า.....
“ นายไม่เคยทำหน้าสีแบบนี้มาก่อนเลยนะ...รีไวล์” เสียงหวานแหลมดังขึ้นจากหน้าประตู สตรีใส่แว่นสูงโปร่งเดินเข้ามาใกล้....
“ ยัยเพี้ยน...ไหนเธอบอกว่ามาพรุ่งนี้ไง ” ชายหนุ่มพูขึ้น สตรีใส่แว่นไม่สนใจคำพูดของอีกฝ่าย แต่กลับหันมายิ้มหวานแทน ....เธอลากเก้าอี้ตัวเล็กมานั่งใกล้ๆกับเด็กหนุ่ม ที่เป็นเพื่อนสนิทกันมาตั้งแต่เด็ก....
“ สับสนสินะ..รีไวล์...ฉันเข้าใจนะ... ความรู้สึกแบบนี้น่ะ....ตกหลุมรักเพราะความใกล้ชิดน่ะ...เป็นเรื่องปกติ....” เด็กสาวผู้มีอายุมากกว่าเด็กชายตรงหน้าราวๆ 4 ปี พูดลากเสียงยาวพลางมองเด็กหนุ่มตรงหน้าด้วยสายตา กรุ้มกริ่ม… “ อืม... ใช่ฉันกำลัง....รัก....เอเลน” เด็กหนุ่มพูดโดยที่สายตาคู่คมเบือนไปทางอื่น....เขารู้ดีว่าเพื่อนสาวจอมเพี้ยนเห็นหมดทุกอย่างแล้ว... “ แล้วทำไม ไม่บอกเอเลนไปล่ะ…” สตรีใส่แว่นเลิกพูดเสียงยาวเพราะได้เห็นเพื่อนสนิท ทำสีหน้าสบสนกับความรู้สึกของตัวเอง....คงจะเป็นเอามาก.... “เธอก็รู้... ตาพ่อบ้านั่น ไม่ยอมหรอกน่า..” เด็กหนุ่มพูดถึงท่านชายเอลวินผู้เป็นพ่อ... ซึ่งไม่มีทางยอม ให้เขาคบกันคนที่ฐานะไม่เท่าเทียมกัน อีกทั้งเอเลนยังเป็นผู้ชาย ไม่สามารถที่จะมีทายาทได้..ซึ่งความหวังอันสูงสุดของท่านชายเอลวิน....ก็คือการได้อุ้มหลาน ...แต่ถ้าเขาบอกคบกับเอเลนไปล่ะ...ซักวันหนึ่งเขาก็ต้องถูกคลุมถุงชนอยู่ดี.... เอเลนก็จะต้องเจ็บปวด...ทรมานที่เห็นคนที่ตนรักไป แต่งงานกับคนอื่น
....ถ้าเกิดมันจะเป็นแบบนั้นเขาเลือกที่จะเก็บมันไว้ฝ่ายเดียวยังจะดีซะกว่า....
.
“เฮ้!... นี่นายน่ะ ใช่นายน้อยรีไวล์รึเปล่า...” สตรีใส่แว่นผมมัดรวบสูงยื่นหน้าเช้ามาใกลเด็กหนุ่มพร้อมถามคำถามชวน ฉงน... “เกิดเพี้ยนอะไรขึ้นมาอีกล่ะ.... เธอเห็นฉันเป็นแปลงร่างเป็นแรคคูนรึไง..” เด็กหนุ่มเลิกคิ้วสูง ด้วยความรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยที่คิดว่าเพื่อนสาว พูดจาแปลกๆในเวลาแบบนี้....
“ นายน้อยรีไวล์ที่ฉันรู้จักน่ะ ไม่มานั่งอมทุกข์เพราะปัญหาแค่นี้หรอกน่า...อย่างรีไวล์น่ะนะ...ถ้าเกิดมีปัญหาอะไรขึ้นมา...เขาจะต้องต่อสู้.. เขาน่ะไม่มีทางยอมให้ใครมาขัดขวาง ถ้าฉันเป็นเขาล่ะก็.. ฉันก็จะพยายามทำให้หัวใจของคนๆนั้นมาเป็นของฉัน แล้วพิสูจน์ ให้คนอื่นได้เห็น.... ว่าความรักของฉันที่มีต่อคนๆนั้น..ไม่มีใครมาขวางได้ทั้งนั้น....”
.
.
.
สตรีใส่แว่นพูดด้วยสีหน้าที่จริงจัง ความหมายของสิ่งที่เธอพูดส่งไปถึงผู้ที่นั่งฟังอยู่ตรงหน้าอย่างชัดเจน .... ทำให้เด็กหนุ่มผู้ที่ใครๆเรียกว่านายน้อย เกิดความคิดขึ้น....
นั่นสินะ....
ไม่มีใคร...จะมาขวางทางความรักของฉันได้...ฉันจะแสดงให้เห็นเอง.....
“หึ! พูดได้เลี่ยนชะมัด...”เด็กหนุ่มพูดเว้นวรรคครู่หนึ่ง... ดวงตาสีเทาเบือนมาที่เพื่อนสาวที่กำลังนั่งอยู่ด้านหน้าใบหน้าจริงนั่น ทำเอาขนลุกขนชัน ไปทั้งตัว.... ก่อนที่จะเอ่ยคำต่อไป.. “แต่ก็ขอบใจ...ฮันซี่...” เด็กหนุ่มยิ้มมุมปากเล็กน้อย ...รอยยิ้มที่หายาก...จากเด็กหนุ่มผู้มีสีหน้าเย็นชา... “มันต้องอย่างี้สิ” สตรีใส่แว่นยิ้มร่าปนกับความประหลาดใจ ร้อยวันพันปี นายน้อยรีไวล์ผู้เป็นเพื่อนรัก ไม่เคยเรียกชื่อของเธอมาก่อน…เธอยิ้มจางๆ...และพูดในใจ....
รีไวล์....นายจะรู้รึเปล่านะ... ว่า...
.
.
.
.
.
เอเลน..ก็ตกหลุมรักนายเหมือนกัน...
.
.
.
.
.
.
“แจน ..นายมีอะไรจะพูดกับฉันก็พูดมาเลยดีกว่า...ทำไมต้องพาฉันเดินมาในที่แบบนี้ด้วย..” ชายหนุ่มในชุดพอบ้านพูดขึ้น ดวงตาสีเขียวมองแผ่นหลังของเพื่อนร่วมงานที่เดินนำอยู่.... ชายหนุ่มผมสีอ่อนเดินนำมาตามทางแคบๆ เป็นทางใต้ดินที่ซ่อนอยู่หลังสวน... เป็นที่ที่มีแสงสลัวๆบรรยากาศเงียบๆชวนขนลุก... “ฉันไม่อยากจะคุยในที่ที่มีคนเห็นได้ง่ายน่ะสิ… ” ชายหนุ่มผมสีอ่อนในชุดพ่อบ้านตอบพลางเบือนสายตาคู่คมมามองเพื่อนร่วมงานที่เดินตามมาติดๆ...สายตาเจ้าเล่ห์สบเข้ากับดวงตากลมโตสีมรกต... คำพูดชวนฉงนของแจนทำให้เอเลนอยากรู้มากเข้าไปอีก....และแล้ว ทั้งคู่ก็มาถึงทางเลี้ยงหักมุม .....เมื่อทั้งสองเลี้ยวไปตามทางก็พบกับ พ่อบ้านหนุ่มผมเกรียน ยืนกอดอกพิงกำแพงอยู่... ดวงตาสีเหลืองอำพันมองมาที่เอเลน..ด้วยสีหน้าไร้อารมณ์
“โคนี่!! นายมายืนทำอะไรอยู่ตรงนี้.... แล้วทำไม... เอ๊! นี่พวกนายนัดกันมางั้นหรอ... พวกนายคิดจะอะไรกันแน่!!!..” ชายหนุ่มสองคนตรงหน้าไม่ได้ตอบอะไร....ทั้งคู่พลางมองตากันครู่หนึ่ง....ทันใดนั้น
!!!!!!!!!!
“เฮ้ย!! แจน แกจะทำอะไร ปล่อยฉันนะโว่ยย!!” พ่อบ้านหนุ่มเรือนผมสีน้ำตาลโวยวาย....ชายหนุ่มผมสีอ่อนรัดเอวคอดกิ่วไว้ของเพื่อร่วมงานไว้แน่น แล้วยกขึ้นสูงจนตัวลอย...เอเลนพยายามดิ้นเพื่อให้หลุดจากอ้อมแขนแกร่ง แต่ด้วยแรงของแจนที่มากกว่าเอเลน ทำให้ไม่สามารถดิ้นให้หลุดได้โดยง่าย.... “โคนี่..เร็วเข้าสิ!!!” แจนพูดเร่งโคนี่ที่กำลังจัดการมัดเท้าของเอเลนด้วยลูกโซ่อย่างเร่งรีบ...จากนั้นจึงไปมัดมือต่อ... โดยที่เอเลนเองก็ดิ้นไม่หยุด ร้องโวยวายตลอด ทำให้เป็นการยากที่จะมัดให้เสร็จโดยง่าย....ทุกอย่างเรียบร้อย... ในตอนนี้เอเลนอยู่ในสภาพที่ไม่สามารถขยับไปไหนได้....แขนและขาถูกพันธนาการไปด้วยลูกโซ่ที่แข็งแรง....
“พวกแกต้องการอะไร….” ชายหนุ่มหน้าหวานที่นั่งคุกเข่าอยู่กับพื้นโดยถูกพันธนาการด้วยโซ่ ถามด้วยเสียงสั่นเครือ..ที่เต็มไปด้วยความโกรธ ....ชายหนุ่มผมสีอ่อนเดินเข้ามาใกล้พ่อบ้านหนุ่มแล้วนั่งย่อเข่าลง... “เอาล่ะ มาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่า…” ชายหนุ่มผมสีอ่อนพูด...มือแกร่งคว้าจิกเส้นผมของเอเลนเข้ามาใกล้ๆ “ ตอนที่ฉันกับโคนี่ออกไปชมนกชมไม้ข้างนอกเนี่ย..แกพอจะบอกได้ไหมว่ามือของมิคาสะบาดเจ็บเพราะอะไร ” ชายหนุ่มที่ถูกจิกหัวอยู่นั้น ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย..
ห๊า!! มือบาดเจ็บงั้นหรอ... ตอนไหนกัน ตอนที่ล้างจานยังไม่มีเลยนี่....
“ฉันไม่รู้...”
.
.
.
.
ปึง !!!!!!
ใบหน้าหวาน..ถูกกดกระแทกลงกับพื้นที่ทำจากปูนซีเมนต์อย่างแรง...
“อ... อึก!!!”
มือแกร่งที่กดศรีษะของอีกฝ่ายเมื่อครู่ยกขึ้นมาอีกครั้ง....หน้าผากของชายหนุ่มที่โดนกระแทก..เมื่อยกขึ้นมาก็เห็นรอยช้ำและของเหลวสีแดงไหลซิบๆ “พูดมาได้ว่าไม่รู้งั้นหรอ...ทั้งๆที่แกทำงานอยู่กับมิคาสะตลอดแต่แกกลับบอกไม่รู้...ฉันจะให้โอกาสแกอีกครั้ง..... บอกฉัน!! ว่าทำไม..” ชายหนุ่มผมสีอ่อน ย้ำคำถามอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นจริงจัง... พ่อบ้านหนุ่มที่โดนจิกหัวค่อยๆเงยหน้าขึ้น...ดวงตาสีเขียวมรกตแฝงที่ไปด้วยความมุ่งมั่นมองค้อน...
ถุ้ย!!!
ในหน้าหวานถ่มน้ำลายในหน้าคู่อริแล้วพูดคำสามคำ…..“ฉัน.....ไม่.....รู้!!!” ชายหนุ่มตอบเสียงแข็งทีละคำ...มือแกร่งอีกข้างที่ว่างอยู่ปาดเศษน้ำลายบนใบหน้าของตน...ใบหน้าคมเข้มของเพื่อนร่วมงานผมสีอ่อน....หน้าดูไร้อารมณ์ใด....หน้าที่ตาเฉยชาจนน่ากลัวกำลังจ้องหน้าเขาอยู่....
ปึง!!!!!....ปึง!!!! ….. ปึง!!!....ปึง!!!!...
การกระทำซ้ำไปซ้ำมาของชายหนุ่มผมสีอ่อนสร้างความเจ็บปวดให้กับเพื่อนร่วมงานที่ถูกกระทำ แต่ไร้ซึ่งเสียงร้องใดๆจากเจ้าของดวงตาสีมรกต..... เส้นผมสีน้ำตาลถูกกระชากขึ้นมาจากพื้น เผยให้เห็นของเหลวสีแดงที่ไหลจากกลางหน้าผากลงมาตามสันจมูกโด่ง.... เอเลนกัดฟันกรอดเพื่อข่มความเจ็บปวดที่ถูกกระทำจากคู่อริ
“เป็นผู้ชายแท้ๆ แต่ตอแหลเก่งจังนะ.... ไม่ใช่ว่านายใช้ให้มิคาสะทำงานหนักจนบาดเจ็บงั้นหรอ!!!! ”
“ฉันไม่เคยใช้มิคาสะทำงาน!!! ยัยนั่นอาสาทำงานแทนฉันเองต่างหากเล่า!!!”
“อ๋อ..หรอ.. แกกำลังจะบอกว่ามิคาสะซุ่มซ่ามเองสินะ แกบังอาจมาว่าผู้หญิงของฉัน...วันนี้ฉันจะทำให้แกกระอักเลือดให้ได้!!! ”
ผู้หญิงของฉัน.....มิคาสะคือผู้หญิงของแก...... แกกับมิคาสะ...คบกัน...
ไม่รอช้า...ชายหนุ่มผมสีอ่อนในชุดพ่อบ้าน...ใช้เท้าเตะอัดเข้ากลางท้องคู่อริที่ปากดีมาว่าหญิงสาวในดวงใจอย่างมิคาสะ... แรงเตะมหาศาลอัดเข้าไปอย่างไม่ยั้งเท้า....ความเจ็บปวดที่ได้รับนั้นมากมายเหลือเกิน เกินที่คนบอบบางอย่างเอเลนจะรับได้....ทันใดนั้น...
อ๊อก!!!! …. อ....ฮึก!!!!
เลือดสีแดงสดกระอักออกมาจากปากของพ่อบ้านหนุ่มที่ถูกซ้อมอย่างทารุณ..... ของเหลวสีแดงไหลเลอะพื้นเป็นหยดๆ....ชายหนุ่มผมสีอ่อนแสยะยิ้มที่ได้เห็นเลือดของคู่อริไหลออกมา.... แจนยกฝ่าเท้าขึ้นมาทาบใบหน้าหวานอาบเลือดของเอเลน...แสดงถึงการเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของเอเลน.....
...มันยังไม่พอหรอก...ยังไม่พอ....นี่แค่เป็นการเอาคืนให้กับมิคาสะเท่านั้น แต่เมื่อเทียบกับความเกลียดชังขี้หน้าของแกแล้ว มันยังไม่ได้ซักชำระแม้เสี้ยวเดียว.....
“เฮ้! โคนี่.. สนใจเล่นกับไอ้กระสอบทรายที่กองอยู่นี่ไหม?” แจนพูดเชื้อเชิญเพื่อนหัวเกรียนที่ยืนกอดอกพิงกำแพงอยู่ด้านหลัง... “ ฉันไม่พลาดอยู่แล้ว...” โคนี่เดินเข้ามาพร้อมถกแขนเสื้อขึ้น ดวงตาสีเหลืองอำพันมองชายหนุ่มนี่นอนกองอยู่กับพื้นจากมุมสูง สีหน้าไร้อารมณ์ยิ้มมุมปาก... “ฉันล่ะหมั่นไส้แกจริงๆ เอเลน แกไปใหญ่มาจากไหนกัน วางท่าอวดเก่งไปทั่ว” ชายหัวเกรียนคว้าจับคอเสื้อของเอเลนแล้วกระชากเข้าหาตัวพร้อมตะคอกใส่หน้า....สายตาลื่นลอยของเอเลนทำให้ชายหนุ่มรู้สึกหมั่นไส้อยากจะต่อยหน้าขึ้นมา.....ถ้าไม่ติดว่ากลัวหน้าจะเป็นรอยร่อยทำให้คนอื่นสงสัยเอาได้.....
สองเกลอรุมกระทืบพ่อบ้านหนุ่มที่ไม่มีทางสู้.... ได้แต่นอนนิ่งๆรับความเจ็บปวดที่ถูกโถมเข้าใส่....ความเจ็บปวด...ความทรมาน...ไม่อาจโต้ตอบได้เนื่องจากถูกพันธนาการไปด้วยลูกโซ่เหล็ก....ถ้าเกิดยอมได้...ก็จะยอม....ไม่อยากมีเรื่องใหญ่โต...ไม่อยาก...ให้นายน้อยผิดหวัง...
การกระทำที่โหดร้ายทารุณ..ได้เข้าสู่โสตประสาทของหญิงสาวที่หลบอยู่ที่ทางหัวมุมทางเลี้ยวของกำแพง ....ดวงตาสีนิลเบิกกว้าง....เธอกัดฟันกรอด จนมีเสียงเบาๆออกมา.....การกระทำที่น่ารังเกียจของบุรุษหน้าม้ากับไอ้โล้นหัวเกรียน...ทำร้ายเอเลน คนที่เธอรัก....มิหนำซ้ำยังบังอาจมาเรียกเธอว่า “ผู้หญิงของฉัน” ได้อย่างหน้าด้านๆ...ป่านนี้เอเลนก็คงคิดว่าเธอคบกับไอ้หน้าม้าน่ารังเกียจนั่นไปถึงไหนต่อไหนแล้ว.....ทำให้เอเลนเข้าใจผิด....แก..
“ ไอ้สารเลว…”
มิคาสะสบถคำด่าออกมาเบาๆ ด้วยเสียงสั่นเครือไปด้วยความโกรธ....เธอกำหมัดแน่นจนเส้นเลือดปูดเล็บจิกเข้าเนื้อจนเลือดไหลซิบๆ...น้ำใสๆ ไหลเป็นสายออกมาจากดวงตาสีนิล....เธอรู้สึกเจ็บปวด... เจ็บที่ไม่สามารถช่วยคนที่รักได้....ทั้งๆที่อยากจะวิ่งเข้าไปช่วยใจจะขาด.....แต่ก็ทำได้เฝ้ามองอยู่อย่างนั้น....
ฉัน...ทำอะไรไม่ได้เลย....ไม่ได้เลย....งั้นหรอ..
.
.
.
.
ชายหนุ่มทั้งสองในชุดพ่อบ้านได้ระบายความโกรธแค้นจนสาแกใจ..... สายตาทั้งสองคู่มองมายังเอเลนที่นอบกองอยู่กับพื้น ....แจนกับโคนี่ช่วยกันแก้โซ่ที่พันธนาการแขนขาของชายหนุ่มออก และทิ้งคำพูดสุดท้ายไว้.. “จำไว้เอเลน ว่าอย่ามาอวดเก่งกับพวกฉัน....และอย่ามายุ่งกับมิคาสะผู้หญิงของฉัน.... ห้ามแกเอาเรื่องนี้ไปบอกใครไม่ว่าจะเป็นนายน้อยรีไวล์ ท่านชายเอลวิน หรือแม้กระทั่งมิคาสะ ถ้าแกปากพล่อยออกไปล่ะก็... เรื่องนี้ไม่จบแน่...” สิ้นคำพูด ...ชายหนุ่มทั้งสองจึงเดินกลับไปทางเดิม...ทำให้หญิงสาวที่แอบฟังอยู่รีบวิ่งหนีออกไปก่อน....มิคาสะวิ่งออกไปทั้งน้ำตา...ดวงตาสีนิลแดงก่ำเปี่ยมล้นไปด้วยความแค้นอาฆาต...
ไอ้สารเลวทั้งสองตัว...... พวกแกมันเลวเกินว่าจะมายืนอยู่บนโลกใบนี้... คนอย่างพวกแก...ตายๆไปซะได้ก็ดี!!!
หูยยย เอเลนนนนน TT มิคาสะ ฆ่าเลยยย 5555 หน้าม้าทำไมพวกนายเปลี่ยนไป โถ่วว
ตอบลบเลวมากเลยอะฮือๆ สงสารเอเลน😦😭
ตอบลบ